Na rozgrzōnie my lotali sześ kilōmetrōw i pamiyntōm, że na piyrszym tryningu żech sie mało niy porzigoł kajś tak po piyńciu. Na drugim było trocha lepij, a po tydniu żech już niy mioł problymōw ze cołkōm trasōm.

Problymy były za to niysportowe. Kōńczōł żech szkoła ô drugij, sztwierć na trzecio żech bōł w dōma na ôbiedzie, wartko na autobus i do Chorzowa, bo ô sztwortyj tryning. Z tryningu żech przijyżdżoł ô pōł ôsmyj, a moja mama – co niy uznowo czegoś takigo jak wyciszynie – zaroz mie mynczyła, że mōm zadanie robić. W kōńcu po wieluś miesiōncach żech doł pokōj, boch niy umioł tak fungować.

Dzisiej bych wierza inakszyj wszysko rozwiōnzoł. W kōńcu dwie godziny dziynnie żech dojyżdżoł z Radziōnkowa do Chorzowa, tōż szło zadanie robić we autobusie. Ale mie sie nigdy uczyć niy chciało. Znaczy niy chciało mi sie uczyć tych rzeczy, co mie niy interesowały. W kożdym razie niy było mi pisane być za szportloka i tyla tego szportu wy mie ôstało co AKS-owi ze sztadiōnu.

Bez to fest mōm reszpekt do ludzi, co poradzōm zrobić karyjera we szporcie. Patrza na tych ôlimpijokōw i niy umia sie forsztelować, jaki trza mieć do tego cug, żeby wyturnować ciało do światowego poziōmu, a przi tym sie wybildować. Do tego wszyskigo jeszcze trza bez cołke miesiōnce żyć we tym reżimie, co niy dowo pizze zjeś, ino durch cołkimi dniami trza mieć jodło poukłodane tak, żeby robić na jak nojwyższo forma. Do gowy idzie dostać.

Bez to trocha mie szteruje ta maniera we polskij rzeczywistości, że jak ftoś zdobydzie medalijo, to sie godo ô tym we piyrszyj ôsobie liczby pojedynczyj: „zdobyliśmy medal”, „mamy medal” itd. Jacy „my”? Ci ludzie flaki z siebie wypruwajōm cołke życie, żeby dojś tam, kaj sōm – czynsto wbrew cołkimu światu – a tu zaroz ciźba inkszych, co niy ino w tym niy pōmogli, ale blank ich pōmoganie niy interesowało, ôni padajōm „my”.

Ftoś powiy, że wynokwiōm. Po prostu mi sie zdowo, że tyn polski sport je za fest rōmantyczny i nacyjōnalistyczny.