A przeca las, łōnka, trownik, tretuar to tyż je Polska. Ale ône polskości niy interesujōm, bo ino symbole i wiara sōm ważne. Teroźno polskość je płytko i musi sie na nowo wymyślić, żeby pōmogać budować Polska do nastympnych pokolyń Polokōw.

Pnioki, krzoki i ptoki. Ślōnski mit jak pierōn

Niydowno ale wziōn żech rozwożać nad tym, jak głymboko je ślōnskość. Wiela w nos tyj ślōnskości je? Wielu z nos wiy, że latoś, 25 grudnia mōmy 400-lecie narodzin Angelusa Silesiusa? Fto prowda pedzieć wiy, fto to bōł Angelus Silesius? Wielu z nos wiy, że za sztyry lata mōmy 500-lecie Ôrdōnku Gōrnego, gwareckigo prawa, co go dało nasze ksiōnża, Jōn Dobry, we 1528 roku? Wielu z nos wiy, że za siedym lot mōmy 500-lecie Hanuszowego Prziwileju, ślōnskij kōnstytucyje, ôd tego samego ksiōnżyńcia? Ślōnzocy majōm taki reszpekt do państwa i prawa, a nojważniyjszych swojich gezecōw niy pamiyntōmy.

No dobre, to możno za głymboko szukōm. Możno trza sie zastanowić nad tym, co je? „Pnioki, krzoki i ptoki”. O, to je ślōnski mit jak pierōn. Kożdy Ślōnzok je totalnie zicher, że jak powiy ta fraza, to trza tyż wyklarować, co to gynau ôznaczo. Ja, ja, bo to je richtich ślōnsko klasyfikacyjo. Ôtwiyrōm naukowy cajtōng „Kultura i Historia”, co go wydowo Uniwerzytet Maryje Curie-Skłodowskij, a w nim Beata Krokocka tak pisze we artykule „Przemiany obrzędowości rodzinnej w Księstwie Łowickim na przykładzie wesela”:

„Mieszkańcy historycznego terenu Księstwa Łowickiego mówią o miejscu swego zamieszkania: »Rzeczpospolita Łowicka«, podkreślając w rozmowie swe pochodzenie z dziada, pradziada. Słynne tu księżackie powiedzenie: »Pniok, krzok i ptok« oddaje stosunek mieszkańców do ludzi »swoich« i »obcych«”.