Chyba nojwiyncyj tyj iścizny zbudowali ludzie kultury i akadymicy. Jak by sie tak forsztelować, że bez ôstatnie ôziymnoście lot niy było cołkigo talyntnego pokolynio jednych i drugich, to by Rokita i Twardoch niy ôpowiadali Polsce ô Ślōnsku. Niy było by esejōw ôd Kadłubka, Silesia Progress ôd Długosza, ślōnskich ksiōnżek ôd Melona, Szymy, Syniawy, Buchalika ani – niyskrōmnie – mojich. Niy było by historycznych ksiōnżek ôd Kaczmarka, ôpowiadanio ô ślōnskim jynzyku ôd Tambor, a ô ślōnskim kōnszcie ôd Gorzelika (ja, ja, ôn niy ino Ruch Autōnōmije Ślōnska kludzi).

Niy było by szkolynio cołkich tulmōw modych regijōnalistōw ôd Myśliwiec i Słupika. Niy było by dzisiej procedowanio gezecu ô myńszościach i regijōnalnym jynzyku, jak by my sie niy dorobiyli pokolynio ludzi, co kej padajōm „Ślōnsk”, to majōm na myśli Ślōnsk, a niy Polska na Ślōnsku. Ci ludzie wykōnali tako robota, że nawet, jak by sie naroz wszyscy straciyli, to ta robota bydzie przinosić efekty jeszcze bez duge lata.

William Faulkner pedzioł, że nojbarzij zelżywe uczucie to boć sie, i że trza sie je uświadōmić, a potym ô nim zapōmnieć. My sie tyn strach już downo uświadōmiyli, a teroz mogymy ô nim zaboczyć. Niy wiymy jeszcze, jeźli politykrzi, co ciōngnōm naszo sprawa we Parlamyńcie, ôni poradzōm ja szczyńśliwie dokludzić do kōńca. Ale nawet jak sie tak niy stanie, to tak by tak niy straci sie już głos ani nasz, ani ôd naszyj ziymie.