Miłosz Pałaszewski - młody zdobywca najdzikszych gór Europy. Maszeruje mimo przeciwności losu

"Najbardziej cierpiałam na Małym Szlaku Beskidzkim"

Miłosz w ramach letnich wypraw pokonał już Mały Szlak Beskidzki, Tatry Niżne w Słowacji, Marmarosze i Czarnochorę w Ukrainie, a teraz Góry Rodniańskie i Marmarosze w Rumunii.

- Staramy się wybierać rejony, gdzie turystów jest niewielu lub nie ma ich wcale. Tak było i tym razem, poza najwyższym szczytem Gór Rodniańskich (Pietrosul), gdzie rzeczywiście ludzi było sporo - opowiada Mariusz. - To góry bardzo wysokie, więc nocą było zimno. Nie schodziliśmy na noclegi w doliny, a na wysokości około dwóch tysięcy metrów temperatura spadała do zera.

Do tego szlaki w tamtych rejonach okazują się być bardziej podpowiedzią, w którym kierunku maszerować, niż wyznaczoną trasą. - Kiedyś wydawało mi się, że w górach koniecznie trzeba mieć papierową mapę. Nie wyobrażałem sobie tego inaczej. Tym razem oboje zainstalowaliśmy aplikacje mobilne z GPS-em i okazały się one niezastąpione przy nawigacji na szlaku czy szukaniu źródeł. Oczywiście testowaliśmy je już podczas poprzednich wypraw - dodaje.

- Najbardziej cierpiałam na Małym Szlaku Beskidzkim, teraz się z tego śmiejemy. Wtedy to był wyczyn. Mariusz kończył go ze łzami w oczach. Ledwo wróciliśmy z Rumunii, a już mogłabym iść drugi raz. Zmieniliśmy się, nabraliśmy doświadczenia - wyjaśnia Justyna.

- Miłosz się zmienił! Rok lub dwa lata temu zauważyłam, jak wyprzedza mnie na szlaku. Pomyślałam: „Jak to możliwe?!”. To był ogromny szok i ogromna duma, że osiągnął tak wielki sukces. W górach nie ma sobie równych. Z każdym kolejnym dniem się rozkręca i nie widać po nim zmęczenia. Rozwija skrzydła - tłumaczy.

"Jeszcze raz, jeszcze raz, jeszcze raz. Dalej, dalej, dalej"

W górach dziesięciolatek z Piekar Śląskich dystansuje swoich rówieśników. Nie widać, z jakimi problemami się zmaga, a jest ich sporo. Miłosz urodził się 25 grudnia 2012 roku jako skrajny wcześniak. Lekarze przewidywali najgorsze. Każda kolejna wiadomość, która docierała do rodziców, była tragedią: wylewy, wodogłowie, groźba, że nigdy nie będzie widział - to był dopiero początek. Dzięki wysiłkom wielu osób przeżył.

- To wszystko ciężka praca lekarzy, rehabilitantów i nasza - mówi wprost Mariusz. - Kiedy miał trzy lata tylko my go rozumieliśmy. Zdiagnozowano zaburzenie mowy. Trafiliśmy do dobrego neurologopedy. To były naprawdę lata pracy, ale dziś nikt nie ma problemu, żeby go zrozumieć - tłumaczy Justyna.

Tak samo było z pisaniem. Ekspertka oceniła, że to niemożliwe, aby Miłosz zaczął pisać. Niemożliwe? Chłopcu i jego rodzicom zajęło to ponad dwa lata codziennych ćwiczeń, zapisywania setek kartek papieru. Mariusz początkowo usztywniał mu rękę, aby się nie trzęsła, później obciążał ją ciężarkiem, na końcu już tylko uciskał kciukiem. - Śmiał się i pytał, czy do końca życia będzie musiał trzymać kciuk na jego dłoni, aby pisał - wtrąca Justyna. Udało się. Miłosz pisze samodzielnie.

- Jeszcze raz, jeszcze raz, jeszcze raz. Tak wygląda codzienna terapia i nauka. W górach jest tak samo. Nie można się poddawać. Idziemy dalej, dalej, dalej - wyjaśnia Mariusz. - Najtrudniejsze jest to, że za każdym razem trzeba znaleźć indywidualne rozwiązanie, tak jak z nauką pisania. Po górach Miłosz też chodzi dzięki specjalnym wkładkom do butów i ortezie na opadającą stopę. Jego lewa noga jest krótsza, ma też niedowład tej strony ciała.

Uczy się w szkole dla dzieci z niepełnosprawnościami. Po lekcjach ćwiczy z tatą pisanie i język angielski. Mariusz lata temu zrezygnował z pracy, żeby na co dzień zajmować się synem. Kiedy z pracy wraca Justyna, raz jeszcze przerabiają materiał ze szkoły, żeby wszystkiego się nauczył - po prostu potrzebuje większej liczby powtórzeń.

- Góry to dla Miłosza terapia i najlepsza rehabilitacja. Dzięki nim ograniczamy się już tylko do ćwiczeń fizycznych w domu, a do fizjoterapeutów jeździmy wyłącznie na konsultacje. Oczywiście jest jeszcze terapia wzroku, biofeedback itd., ale tak naprawdę staramy się to ograniczać i skupić się na rozwoju poznawczym - przyznaje Mariusz.

"Góry dla Miłosza". Zbiórka na dalsze leczenie i rehabilitację

Pałaszewscy w góry jeżdżą o każdej porze roku, a letnie wyprawy to zwieńczenie akcji „Góry dla Miłosza”, którą promują m.in. w mediach społecznościowych jako zbiórkę pieniędzy na leczenie i rehabilitację syna. Na zdjęciach widać szczęśliwego dziesięcioletniego chłopca, który pokonuje dzikie góry. Nie widać, że nie potrafi samodzielnie zawiązać butów, ubrać kurtki lub zjeść obiadu. Wciąż zmaga się z mózgowym porażeniem dziecięcym, niedowładem lewostronnym, niepełnosprawnością intelektualną czy słabowidzeniem.

- Czasem pojawiają się głosy krytyki i to jest trudne - przyznaje Justyna. - Doceniamy to, co mamy. Zawsze podczas wypraw powtarzam Miłoszowi, że jest w naprawdę ciekawym miejscu i nie każdy ma taką możliwość, więc powinien to docenić. Wiemy też, że w każdej chwili możemy wszystko stracić. Nigdy nie możemy przewidzieć, co będzie jutro. Może pojawić się padaczka. Miłosz ma zastawkę, może dojść do awarii…

- Nikt nie zmusi dziecka, aby maszerowało przez sześć dni w górach. Miłosz to po prostu kocha - mówi Mariusz. - Kluczowe jest to, że robimy to wszystko dla Miłosza. Nie chodzi nam o pobijanie rekordów, chodzenie coraz dalej i coraz wyżej, tylko o to, że on ma czuć się komfortowo, że to forma rehabilitacji, bo z każdej wyprawy wraca silniejszy.

- Najważniejsze, że jesteśmy tam razem jako rodzina. Ładujemy baterie na kolejny rok ciężkiej pracy - dodaje Justyna.