Niedźwiodek Puch
Kubuś Puchatek za dwa lata będzie obchodził swoje 100 urodziny! Pierwsza powieść z serii przygód kochającego miód niedźwiadka ukazała się w 1926 roku. Książka doczekała się tłumaczenia na ponad 50 języków, a jednym z nich jest język śląski. Autorem tłumaczenia jest Grzegorz Kulik, promotor ślōnskij godki i przewodniczący Rady Języka Śląskiego, która powstała pod koniec 2023 roku. „Niedźwiodka Pucha” Grzegorz Kulik przetłumaczył w 2019 roku. Przekład bynajmniej nie jest Ańfachowy - śląskie wydanie zdobią oryginalne ilustracje Ernesta Sheparda. A jeśli boicie się, że najmłodsi nie poradzą sobie ze śląskim słownictwem, to w książce znajdziecie słowniczek.
Teraz, pięć lat później do „Niedźwiodka Pucha” dołącza „Zakōntek ôd Pucha”, czyli druga część przygód Kubusia Puchatka. Druga część serii jest wyjątkowa, bo to w niej czytelnicy poznają kultową postać Tygryska (po śląsku zwanego Tyger). Książka ukazała się na polskim rynku wydawniczym 14 sierpnia 2024 roku. Została wydana przez wydawnictwo Media Rodzina, które specjalizuje się w literaturze dziecięcej.
A jak wygląda śląski przekład? Spójrzcie na próbkę poniżej:
Fragment „Zakōntka ôd Pucha”
„Maryś Puch ôbudziōł sie naroz we postrzodku nocy i nasuchowoł. Potym stoł z łōżka, zapolōł świyczka i przetōmpoł bez izba, żeby ôbejzdrzeć, jeźli fto niy prōbowoł sie dostać do jego szranku ze miodym. Niy prōbowoł, tōż Puch potōmpoł nazod, zdmuchnōł świyczka i poszoł do łōżka. Wtynczos zaś usłyszoł klang.
— Prosiōntko, toś je ty? — spytoł.
Ale to niy było Prosiōntko.
— Krzisiu, wejdź — prawiōł.
Ale Krziś niy weszoł.
— Ijoczku, jutro mi ôpowiysz — powiedzioł Puch na śpiōnco.
Ale klang niy ustowoł.
— Łorałorałorałorałora — pedzioł Fto By To Niy Bōł i Puch już blank niy społ.
„Co to może być?”, pōmyśloł. „We Lesie sōm rozmajte źwiynki, ale tyn je inkszy. To niy ma wyrczynie, to niy ma mruczynie, to niy ma szczekanie i to niy ma klang, co sie go robi przed zaczynaniym poezyje, ino to je jakiś taki źwiynk, co go robi cudze zwiyrza. I robi go przed mojimi dźwiyrzami. Tōż stana i pōda mu pedzieć, żeby go niy robiyło.
Stoł z łōżka i ôtwar przodnie dźwiyrze.
— Halo! — pedzioł Puch, w razie, kej coś by tam było.
— Halo! — pedzioł Fto By To Niy Bōł.
— O! — pedzioł Puch.
— Halo!
— Halo!
— Ach tuś je! — pedzioł Puch.
— Halo!
— Halo! — ôdpowiedziało Cudze Zwiyrza, co sie już zastanowiało, wiela to potwo.
Puch już mioł sztworty roz godać „Halo!”, jak sie pōmyśloł, że tego niy zrobi, tōż prawiōł zamiast tego:
— Fto tam?
— Jo — pedzioł głos.
— O! — prawiōł Puch.
— No tōż przidōm sam.
Fto By To Niy Bōł prziszoł sam i we świetle ôd świyczki wejzdrzeli na siebie ze Puchym.
— Joch je Puch — pedzioł Puch.
— Joch je Tyger — pedzioł Tyger.
— O! — prawiōł Puch, bo jeszcze nigdy takigo zwiyrzyńcia niy widzioł.
— A Krziś ô ciebie wiy?
— Toć, że wiy — pedzioł Tyger.
— No ja — prawiōł Puch — je postrzodek nocy, a to je dobro pora na to, żeby iś spać. A jutro rano pojymy miodu na śniodanie. Majōm tygry rade miōd?
— Tygry majōm rade wszysko — ôdpowiedzioł radośnie Tyger.
— Tōż jeźli majōm rade spanie na dylinach, to jo wrocōm do łōżka — pedzioł Puch
— a rano porobiymy co. Dobranoc — Poszoł do łōżka i wartko usnōł”.
Może Cię zainteresować:
Tychy. Radykalna metamorfoza chaotycznego domu z lat 90. XX wieku w budynek wielorodzinny
Może Cię zainteresować:
